Βαφτίσια...

Τον παππού μου τον έλεγαν Μικέ. Θαλασσινός, γεννημένος στον Πειραιά με καταγωγή από την Κάλυμνο, προφανώς το όνομα παραπέμπει στην Ιταλική περίοδο του νησιού. Στην οικογενειακή παράδοση, μάλιστα, αναφέρεται και κάποια προ-προ γιαγιά Ιταλίδα. Ο πατέρας μου λοιπόν, ήθελε να πάρω το όνομα του παππού: Μικές. Αλλά ο παπα Κώστας Τζούρος, μπροστά στην κολυμπήθρα, ήταν ανένδοτος. Δεν θα μου έδινε αλλόθρησκο όνομα. Ανυποχώρητες και οι δυό πλευρές. Το αδιέξοδο ήταν προφανές μέχρι που κάποιος από τους παρευρισκόμενους πρότεινε να πάρω το όνομα του αδερφού του που λίγα χρόνια πριν είχε χάσει. Η πρόταση έγινε αποδεκτή από τις "αντιμαχόμενες" πλευρές και έτσι πήρα το όνομα του Χαράλαμπου Φαρασόπουλου ο οποίος είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς στο "μπλόκο της Ελευσίνας" τον Απρίλιο του 1944, οδηγήθηκε σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας και δεν επέστρεψε ποτέ.

Μαύρη θάλασσα.

  Ακούστε μιά ιστορία πολύ επίκαιρη: Τα ΕΛΠΕ αναλύοντας ένα τραγικό ατύχημα που συνέβη στην Θεσσαλονίκη πριν πολλά χρόνια (έκρηξη φορτηγίδας στις εγκαταστάσεις της ΕΚΟ το 1998 με 4 νεκρούς), αποφάσισαν να αλλάξουν τον κανονισμό προσέγγισης δεξαμενοπλοίων στις προβλήτες τους. Μόνο τρία (3) ρυμουλκά, από τα σχεδόν 200 που υπάρχουν στα ελληνικά λιμάνια, ικανοποιούν τις νέες προδιαγραφές. Μόνο τρία!
  Έχουν ξεσηκωθεί οι πάντες, από τους εφοπλιστές μέχρι τους ναύτες και καταγγέλουν την επίθεση που δέχεται η ελληνική ναυτιλία, η ελληνική σημαία και ο ελληνικός λαός επισημαίνοντας ότι αν εφαρμοστούν οι νέοι όροι θα κληθούν ρυμουλκά από το εξωτερικό. 
  Η εφαρμογή του νέου κανονισμού, ο οποίος είναι έτοιμος από το 2002, έχει αναβληθεί ποιός ξέρει πόσες φορές και δεν έχει τεθεί σε ισχύ ακόμα στις εγκαταστάσεις Ελευσίνας και Ασπροπύργου. 
   Γι' αυτό τους θέλουμε και τους Υπουργούς και τους νηογνώμονες και τα λιμενικά και τις ακτοφυλακές και τις επιθεωρήσεις πλοίων. Γιά να συνεχίσουμε να μένουμε ατάραχοι στο παρελθόν και να ψιλοβολευόμαστε όλοι ελπίζοντας ότι δεν θα γίνει η στραβή. Καμιά φορά συμβαίνει το μη αναμενόμενο, ξεσηκώνεται κουρνιαχτός γιά κάποιες μέρες αλλά μετά ξεχνιούνται όλα και συνεχίζουμε ακάθεκτοι όπως πριν. 
  Εν τω μεταξύ στα ΕΛΠΕ, αν συμβεί, δεν θα έχουμε ατύχημα 100 τόνων αλλά, μπορεί, 30 χιλιάδων τόνων. Αυτή είναι η ουσία και όχι οι σαχλαμάρες που μπορεί να λέει ο κάθε Υπουργός Ναυτιλίας.

Πού έμπλεξες καημένο κορίτσι.

Όλο αυτό το ρεζίλεμα της Καϊλή με τον παπού της που δεν ήταν παπούς της και τους "κομμουνιστές" που ήταν ερωτικοί αντίζηλοι, το έστησε ο μηχανισμός του καλού παλιού ΠΑΣΟΚ γιά να την εκθέσει ώστε να μην μπορέσει να βάλει υποψηφιότητα γιά την Προεδρία του νέου πασοκικού φορέα. Αν έβαζε υποψηφιότητα θα κέρδιζε κάνοντας απλό περίπατο. Θα τους έπαιρνε και τα σώβρακα, όλων.

Ο φούρνος του χωριού

Τελικά ο φούρνος είναι το επίκεντρο των διακοπών και όχι η θάλασσα. Γιατί διακοπές μπορείς να κάνεις και στο βουνό αλλά δεν μπορείς να κάνεις διακοπές χωρίς φούρνο. Όπου, στη γενική χαλαρότητα του καλοκαιρινού πρωινού, ξαναθυμάσαι γεύσεις και μυρωδιές από το παρελθόν, ανακαλύπτεις τις νέες τάσεις της αρτοποιΐας και της ζαχαροπλαστικής και εγκαταλείπεις κάθε προσπάθεια να είσαι εγκρατής και να μην την πατήσεις όπως πέρυσι. Δύο επιπλέον κιλά (παρά κάτι) προσθέσαμε γιά να γίνουμε σοφότεροι στο θέμα "ο φούρνος του χωριού".

Όταν η φαιδρότητα ...το τερματίζει.

Κάθε μέρα ακούμε και μιά νέα υποψηφιότητα ή παρακολουθούμε σκόπιμες διαρροές στον τύπο γιά κάποιον που σκέπτεται να θέσει υποψηφιότητα γιά τον νέο φορέα της κεντροαριστεράς. Κάποιοι μάλιστα, ακόμα πιό κεφάτοι, τον ονομάζουν νέο φορέα της σοσιαλδημοκρατίας.

Ένα νέο πολιτικό σχηματισμό ο οποίος:
- Πρώτα θα αποκτήσει αρχηγό.
- Μετά θα αποφασίσει αν θα είναι πολυκομματικός, πολυτασικός, ενιαίος ή κάτι άλλο.
- Μετά θα κάνει συνέδριο γιά να αποφασίσει γιά την ιδεολογία, τις αρχές και τις πολιτικές θέσεις.

Προφανώς αυτοί που επέλεξαν αυτό το σενάριο το έκαναν σκοπίμως επιδιώκοντας να μην οδηγήσει πουθενά.
Γιατί αυτή η διαδικασία θα έχει μηδενικό αποτέλεσμα. Εγγυημένα.
Θεωρητικά εντελώς, μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα εκλεγεί αρχηγός ο οποίος θα ηγείται ενός κόμματος που δεν θα υπάρχει και το οποίο, κόμμα, δεν θα έχει ούτε ιδεολογία ούτε πολιτική, αλλά θα έχει αρχηγό.

Όσοι εμπλέκονται θέτοντας υποψηφιότητα γιά την αρχηγία, σε λίγο θα "βαζουν μέσον" γιά να την σβύσουν από το βιογραφικό τους.
Σε όσους πάνε να ψηφίσουν, σε οποιαδήποτε φάση και γιά οποιοδήποτε θέμα, θα πρέπει αυτομάτως, από τον κύριο Πάκη, να τους απονέμεται ο τίτλος του πιό αισιόδοξου Έλληνα.

Τους πήρε και τα σώβρακα ο Κοντονής.

Τι έγινε με το συνέδριο στην Εσθονία; Ήταν φιάσκο ή μία ακόμα ήττα της χώρας μας; Ας δούμε:
1. Άλλαξε το κείμενο η Εσθονική προεδρία μετά την παρέμβαση Κοντονή ή όχι;
Το liberal που καταγγέλει το Αθηναϊκό Πρακτορείο και το ρώσσικο Σπούτνικ οτι παραποιούν την αλήθεια, υποστηρίζει ότι έγινε μιά ασήμαντη αλλαγή με την τοποθέτηση κάποιων εισαγωγικών στον υπότιτλο του κειμένου γιά να γίνει σαφέστερο το νόημα. Ο Δημήτρης Λιάτσος υποστηρίζει ότι έγιναν αρκετές τροποποιήσεις που δεν άλλαζαν, όμως, την ουσία του κειμένου.
Υποθέτω ότι ο μοναδικός λόγος να γίνουν αλλαγές, λογικά, είναι γιά να προσπαθήσουν να πείσουν και άλλους να συμμετάσχουν, οπότε δεν θα ήταν ασήμαντες, αλλιώς γιατί να τις κάνουν; Προσωπικά κλίνω υπέρ του Δημήτρη Λιάτσου αλλά επειδή εσείς είστε πιό μετριοπαθείς από εμένα ας δεχτείτε την εκδοχή του liberal.
Συμπέρασμα: Αλλαγές στο κείμενο έγιναν γιά να γίνει σαφέστερο το νόημά του.
2. Πόσοι συμμετείχαν;
2Α. Στο ανεπίσημο γεύμα (ή δείπνο θα σας γελάσω) και στις καταθέσεις στεφάνων πήραν μέρος 19 αντιπροσωπείες. Ανάμεσά τους και κάποιοι Υπουργοί. Άλλες πληροφορίες δεν έχουμε.
2Β. Στο φόρουμ (ή συνάντηση, ή συνέδριο, ή διάσκεψη) που ακολούθησε πήραν μέρος 19 αντιπροσωπείες από τις οποίες μόνο 8 ήταν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο οκτώ (8). Οι Βαλτικές συν κάποιες του Βίζεγκαρντ. Γνωστές από τις ρατσιστικές τους πολιτικές στο θέμα των προσφύγων. Ποιές ήταν οι άλλες; Δεν φαίνεται πουθενά. Υποθέτω ότι θα ήταν κάποιες άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης από την Ασία ή κάποιες Βαλκανικές που δεν ανήκουν στην Ε.Ε. Βέβαια αυτοί μπορεί να μην έχουν όλα τα προσόντα γιατί δεν θα είχαν συνεργαστεί με τον Χίτλερ αλλά, πού ξέρεις, μπορεί να είχαν συνεργαστεί με τους Γιαπωνέζους.
Συμπέρασμα: Στο φόρουμ συμμετείχαν οκτώ (8) χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συνάντηση γινόταν στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Προεδρίας, δεν ήταν μιά διεθνής διάσκεψη. Γι' αυτό άλλωστε και μόνο οι οκτώ ψήφισαν.
3. Οι αντιπροσωπείες στις συνεδριάσεις ήταν σε επίπεδο Γενικών Γραμματέων και κάτω. Κανένας Υπουργός.
4. Το ψήφισμα. Οι οκτώ αυτοί έχουν ξανασυναντηθεί και έχουν ξαναβγάλει το ίδιο περίπου ψήφισμα του οποίου η βασική ιδέα είναι οτι πρέπει να συσταθεί Διεθνές Δικαστήριο τύπου Νυρεμβέργης γιά να εξεταστούν τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Τίποτα καινούργιο.
Το συμπέρασμα: Ο Κοντονής τους πήρε και τα σώβρακα και οδήγησε το Συνέδριο σε φιάσκο. Γιατί αν δεν είχε μιλήσει η χώρα μας, στα πλάισια του δεν βαριέσαι μωρέ, ας πάμε, δεν τρέχει και τίποτα, πολλές από τις γραφειοκρατίες των ευρωπαϊκών χωρών, θα είχαν πάει, ίσως να είχε βγεί ένα πιό μαλακό κείμενο και η διάσκεψη θα είχε πετύχει. Η χώρα μας υπερασπιζόμενη την ιστορική αλήθεια, τους έβαλε μπροστά στο πραγματικό δίλημμα και τους υποχρέωσε να μείνουν στις έδρες τους.
Δεν έμειναν στις "έδρες" τους και εκτέθηκαν διάφοροι στο εσωτερικό μέτωπο: Όλη η αντιπολίτευση, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και συμπαρομαρτούντα, ΠΟΤΑΜΙ, όλο το νεοφιλελέ συναπάντημα. Εκτέθηκε όμως και το ΚΚΕ, δυστυχώς και γιά άλλη μιά φορά. Εκτέθηκαν τα πρόσωπα, από Μαριέττα μέχρι Ψαριανό, από Άδωνι μέχρι Μαραντζίδη. Και δεν συμμαζεύεται. Εκτέθηκε ο Τύπος, από τα φωτισμένα νέα ΝΕΑ μέχρι κάτι ιστοσελίδες που αυτοπαρουσιάζονται ως σοβαρές, τύπου liberal.
Κατά τη γνώμη μου το πιό ανησυχητικό στοιχείο όλης αυτής της συζήτησης είναι η αβάσταχτη αντιπολιτευτική ελαφρότητα της ΝΔ. Γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας μας δεν μπόρεσε να καταλάβει αυτό που κατάλαβαν τα συντηρητικά κόμματα στην Γερμανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλλία και παντού αλλού στην Ευρώπη; Και στελέχη έχει, και κυβερνητική εμπειρία έχει, γιατί; Τόσο λίγος είναι ο Κούλης; Τόσο πολύ έχει διαβρωθεί από την ατζέντα, την λογική και την τακτική του Άδωνη; Αυτό είναι μιά πολύ επικίνδυνη προοπτική γιά την χώρα και όχι μόνο γιά το ιστορικό συντηριτικό κόμμα.

Δεκαπενταύγουστος.

"Μας εσωσε η Παναγιά, μας εσωσε η Παναγιά", ωρυεται στην καμερα ο πολιτης μπροστα στο σπιτι του που μολις εχει σωθει απ τις φλογες. Και, διπλα του, ο κατακοπος πυροσβεστης που μαζευει τις μανικες ακουγεται να λεει: "Επρεπε να σε ειχα αφησει να καεις, πουστη". Eσαει επικαιρο.

Κόκκινη κάρτα

Παντως η Κοινοβουλευτικη Ομαδα του ΣΥΡΙΖΑ μπορει να εφαρμοσει ενα συστημα οπως στο ποδοσφαιρο με τις ποινες αγωνιστικων ημερων στους παικτες που παραβατουν. Οταν καποιο μελος της λεει μια μαλακια να του αφαιρειται το δικαιωμα δημοσιου λογου για ενα μηνα. Την δευτερη φορα για ενα εξαμηνο. Την τριτη φορα εφ ορου ζωης.

Τα δάκρυα της Τσικρικά.

Πέρυσι τέτοιον καιρό ανησυχούσαμε γιά τις θέσεις εργασίας που θα καταργούσε ο Νόμος Παππά με την αδειοδότηση των καναλιών. Παρά το γεγονός οτι προέβλεπε ελάχιστο αριθμό προσωπικού στα νόμιμα κανάλια (καλά τώρα) 400 άτομα, καλώς ανησυχούσαμε.
Φέτος ο Μαρινάκης θα λειτουργήσει τον νέο ΔΟΛ με 200 άτομα από τα 470 που εργάζονταν πριν, και με μειώσεις αποδοχών 30% τουλάχιστον.
Αφήνοντας και πάνω από 200 εκατομμύρια φέσι. Και απλήρωτους τους εγαζόμενους που κράτησαν ανοιχτά τα μέσα επί ένα χρόνο.
Το συγκρότημα του Χατζηνικολάου χρωστάει 20 εκατομμύρια και έχει απλήρωτους τους εργαζόμενους από 5 μήνες έως ένα χρόνο.
Η Μακεδονία έχει απλήρωτους τους εγαζόμενους και κήρυξε και λοκ άουτ.
Τα Παραπολιτικά έχουν απλήρωτους τους εργαζόμενους
Το συγκρότημα Μπόμπολα που βρίσκεται σε κατάσταση κλείνει-πωλείται-αλλάζει μάνατζμεντ, χρωστάει άλλη μιά διακοσάρα εκατομμύρια και έχει απλήρωτους τους εργαζόμενους.
Και αυτή ειναι μιά πρόχειρη καταγραφή αφού είναι πιά δεδομένο στον Τύπο ότι αυτοί που πληρώνονται είναι πολύ λιγότεροι απ' αυτούς που δεν πληρώνονται
Και όλοι οι λαλίστατοι των προηγουμένων ετών δεν λένε κουβέντα.
Τέλειωσαν και τα δάκρυα της Τσικρικά φαίνεται.

Φωτιές

Δεν ξέρω ποιά είναι η θέση των τοπικών αρχών του Κάλαμου, του Βαρνάβα, της Ζακύνθου και των άλλων περιοχών που καίγονται, που κάηκαν ή που θα καούν αλλά να μην μας διαφεύγει ότι οι Δήμαρχοι που αντιτάσσονται στην σύνταξη των δασικών χαρτών αντιμετωπίστηκαν από μεγάλο μέρος των συμπατριωτών μας ως αντιστασιακοί ήρωες. Γιατί όλοι μας ξέρουμε γιατί καιγόμαστε, και όλοι μας ξέρουμε γιατί δεν έχουμε δασολόγιο.

Τα χουρκούδια

Την Πέμπτη 3 Αυγούστου στο Γυμνάσιο Μύρινας Λήμνου ο φίλος και σπουδαίος άνθρωπος Σταύρος Τραγάρας μου έδωσε την ευκαιρία και την μεγάλη χαρά, να συμμετάσχω μαζί με τους Αριστείδη Τσοτρούδη, Χρίστο Κολλερό και την Μαρούσα Κιουρανάκη, στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του "Τα χουρκούδια". Παραθέτω την ομιλία μου στην πολύ όμορφη βραδιά. Τις φωτογραφίες δανείστηκα από τους φίλους Dimitris Boulotis και Στε Τσατάλ τους οποίους ευχαριστώ πολύ και ελπίζω να μου συγχωρήσουν το κολάζ.
Η ομιλία μου:
"Αγαπητοί φίλοι και φίλες καλησπέρα,
Έχω πολύ μικρή εμπειρία από παρουσιάσεις βιβλίων και αυτή μόνο ως θεατής. Πρώτη φορά βρίσκομαι από την από 'δώ πλευρά. Από αυτή την μικρή εμπειρία αυτό που έχω αποκομίσει είναι ότι πολύ συχνά ο ομιλών εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία που του δίνεται, αντί να μιλήσει γιά το βιβλίο που παρουσιάζει μιλάει γιά τον εαυτό του και γιά το δικό του έργο. Σας το είπα αυτό, αμαρτία δεν έχω πλέον και μην μου πείτε μετά ότι δεν σας προειδοποίησα.

Δεδομένου ότι δεν είμαι Λημνιός, δεν είμαι συγγραφέας και δεν είμαι γιατρός καταλαβαίνω γιατί αναρωτιέστε ποιός είναι ο ρόλος μου σ' αυτό το τραπέζι. Βέβαια ο γενναιόδωρος Σταύρος μου απένειμε τον τίτλο του πολιτικού αναλυτή παρά το γεγονός ότι δεν έχω ούτε το ύφος του Κωνσταντίνου Μπογδάνου ή του Στέφανου Χίου ούτε το κύρος του Λεμπέσαρου και του Πουρπουργιανού. Όμως δεν είναι αυτός ο πραγματικός λόγος: Ο πραγματικός λόγος της παρουσίας μου εδώ είναι γιά να σας αποκαλύψω ποιές είναι οι πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις του συγγραφέα Σταύρου Τραγάρα. Χασκογελάτε μερικοί γιατί νομίζετε ότι ξέρετε. Τώρα θα σας δείξω εγώ:
Να είναι ΠΑΣΟΚ ο κυρ-Σταύρος; Ας δούμε τι λέει γιά την πράσινη φαμίλια το 2010:
Διαβάζουμε ένα τετράστιχο αφιερωμένο στον τότε Πρωθυπουργό κ. Γεώργιο Παπανδρέου στο κείμενό του “Αψόμαγκες και κουραδόμαγκες” με αφορμή την δήλωση του τότε Υπουργού Επικρατείας κ. Παμπούκη ο οποίος υποστήριξε ότι η υπογραφή του πρώτου μνημόνιου ήταν μεγάλη πολιτική μαγκιά:
“Μάγκα καυκιές μας γέμοσες
μας φούσκωσες αγέρα
γι' αυτό και μεις σε κλάσσαμε
και πάγαινε σα πέρα”.
Στο δε κείμενο “Οι εφτά Σαμουράι και τα αρχ... (τα γεννητικά μας όργανα) τα δυό” τον Μάιο του 2012 σημειώνει: “Όχι δεν πρόκειται γιά το κινηματογραφικό αριστούργημα του Ακίρα Κουροσάβα “Οι εφτά Σαμουράι” με τον αξέχαστο Τοσίρο Μιφούνε. Πρόκειται γιά “την άτυπη πολιτική γραμματεία του ΠΑΣΟΚ” ... που αποτελείται από τους επτα: Σκανδαλίδη, Λοβέρδο, Ευθυμίου, Ανδρουλάκη, Διαμαντοπούλου, Γεννηματά, Χρυσοχοΐδη. Σαμουράι έ; Όχι ληστές; Πρώτα-πρώτα οι Σαμουράι, συντροφοσύντροφοι ήταν άνδρες και όχι σούργελα. Ούτε επαγγελματίες ψεύτες, ούτε επαγγελματίες πλούσιοι, ούτε ηλίθιες ξανθοκάστανες κλώσσες. Άντρες.”
Αφού είδαμε ποιά είναι η γνώμη του συγγραφέα γιά το ΠΑΣΟΚ λογικά προκύπτει το ερώτημα: Μην είναι με την Νέα Δημοκρατία ο γιατρός;
Ακούστε λοιπόν πώς χαρακτηρίζει το ιερό τοτέμ των Νεοδημοκρατών τον κ. Κώστα Καραμανλή στο “Πολιτικό λεξικό σε γλώσσα Λημνιά” το 2010.
Κώστας Καραμανλής: Πόφσκαρος, Κλάναρος, ψευταλ'φή, μσκαρόβοδος, φάγαρος, βούνθαρος, καβαλ'νάς, κουραδοσούδαρος.
Επανίδρυση του κράτους (του Καραμανλή): Καινούργια τσατσά, παλιές πτάνες.
Την δε δήλωση του Καραμανλή “Η Ελλάδα είναι θωρακισμένη από την Διεθνή Οικονομική Κρίση” την υποδέχεται ώς εξής:
Ψεύταρ, κλέφταρ, λωποδύταρ, απατεώναρ, αγιογδυσάρδες, βρωμνιαροί, κοπρόσκ'λαρ, κερχανατζήδες. Πρόστεσε και ανίκαν'.
Αφού ο Σταύρος έχει αυτή τη γνώμη γιά το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ καταλήγουμε εύκολα στο πολύ ευχάριστο γιά μένα συμπέρασμα ότι είναι δικός μας και ανήκει στην αριστερά. Και, πράγματι, διαβάζουμε στο κείμενο “Δήλουσ θκιάμ καταθκιάμ ύστερα απ' τ' συνάντησ με το σύντροφο κυρ Τσιπρέλο” τον Μάιο του 2012:
“...Μπρουχώρσε Τσίπραρε μπρουστά, κάμε αριστιρή με του ζμπάθγειου κυβέρεν'σ, κατάγγειλε τα μνημόν' κήρξε τουν πόλεμου στ' Γιρμανία, κι στν Ιβρώπ. Μιγαλέξαντρεμ, κι Καραϊσκάκημ, πού σ' είχαν κρυμμένου κι σε αμουλάραν; Μείς εδώ, ατού, σε πουστηρίζουμ, ιδώ π' τα λέμε πάντα κομμούν είμαστε μεις γοι Λημνιοί κι μάλ'στα κανουνικοί, κι όχ' γιαλαντζί. Ζήτου ου Μάρξ, ζήτου ου Λένις, ζήτου ου Τσές κι ου Φιντέλς, ζήτου ου Αλέξης ου Μητρόπουλους και ο σύντρουφους Τσιπρέλους.”
Ωραίο; Πολύ ωραίο!
Και, χωρίς να μας αφήσει να πάρουμε ανάσα, κλείνει με το υστερόγραφο:
“Μαζέψτε τουν. Σα γκατ στν Αθήνα δεν έχ'τε μπόγια;”
Ανθολογώ και μερικούς χαρακτηρισμούς γιά τους συριζαλένιους, με μπόλικες δόσεις δικής μου λογοκρισίας: “Λεχριτοαπατεώνες, ψευταράδς, μαγ'μούνια, κρυφοπνίχτρες, γιαλαμάδες, μνημονιοπνίχτες, τσιφτετελοκουλτουριάρηδες, γιαπρακολογάδες, ψευταλ'φές, παραδομηκυάδες, ...” Και όλα αυτά γιατί, ως γνωστόν, ο Σταύρος δεν βρίζει.
Αυτά είναι μερικά μικρά δείγματα από τα περιεχόμενα του βιβλίου, από αυτά που μπορούν να αναφερθούν σε ένα τέτοιο χώρο, μιά τέτοια ώρα και με ένα κοινό όπως όλοι εμείς, χωρίς να μας συλλάβει κανένας χωροφύλακας από το “Τμήμα Ηθών”.

Τι θέλει να πεί ο ποιητής;
Επειδή είπα ποιητής θα μου επιτρέψετε μιά μικρή παρένθεση: Θεωρώ τον Σταύρο Τραγάρα πολύ μεγάλο ποιητή. Στην ίδια κατηγορία με τους υπερρεαλιστές ποιητές μας Μιχάλη Κατσαρό, Μίλτο Σαχτούρη και Ανδρέα Εμπειρίκο. Αν μάλιστα είχε προσαρμόσει την θεματολογία του στις προτιμήσεις της κατεστημένης τεχνοκριτικής της Αθήνας θα είχε ήδη μεγάλη αναγνώριση. Βέβαια αν το είχε κάνει αυτό δεν θα ήταν ο δικός μας Σταύρος, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Κλείνει η παρένθεση.
Τι θέλει λοιπόν να πεί ο Σταύρος στα κείμενα πολιτικής κριτικής που γεμίζουν το βιβλίο του; Ο συγγραφέας παίρνει τη θέση του απλού πολίτη. Που έχει δεχτεί τόσες απογοητεύσεις, τόσες διαψεύσεις τόσες ακυρώσεις. Έχει δεχθεί τόσα μηνύματα που δεν του επιτρέπουν πλέον να είναι απονήρευτος. Δεν μπορεί να είναι αφελής ακόμα και όταν οι πολιτικοί αναλυτές Λεμπέσαρος και Πουρπουριανός υποκρίνονται ότι είναι αφελείς. Ο πολίτης δεν μπορεί να είναι τυφλός οπαδός, δεν πρέπει να είναι άβουλος. Αυτό μας λένε “Τα χουρκούδια”.
Προφανώς και έχει πολιτική προτίμηση ο συγγραφέας την οποία με σθένος υποστηρίζει συχνά χωρίς να τηρεί απολύτως τους κανόνες της γαλατικής ευγένειας, σας μιλάω εκ πείρας. Να επισημάνω εδώ ότι παρά το γεγονός ότι εκτιμά τις πολιτικές μου αναλύσεις συμφωνεί, επιεικώς, με καμία. Δεν κρύβεται ο Σταύρος, είναι αυτός που είναι και αυτό δεν τον εμποδίζει να κριτικάρει τους πάντες. Δεν βάζει ζύγι, βέβαια, γιατί έμπνευσή του είναι η επικαιρότητα, η διάθεσή του και η, τόσο συνηθισμένη και δικαιολογημένη τα τελευταία χρόνια, οργή. Με χιούμορ, καυστική σάτιρα, σκωπτική διάθεση και γνήσια βωμολοχική λημνιά λαλιά.
Ο Σταύρος είναι ελεύθερος.
Τον δεσμεύει μόνο ο τόπος του, η Λήμνος, η Ατσική.
Η παπιόλακκα, ο καρπασινόδρομος, ο Αγιαρμόλας, η στράτα του Ρωμέικου.
Απολογείται μόνο στον “μπολσοβίκαρο” πατέρα του και στη θυμόσοφη μάνα του. Στον αδικοχαμένο στη θάλασσα αδερφό του.
Συνομιλεί με τον Γιώργη Νταμπάκη, τον Παναή Χαρκότσκα, τον Τάσο Ξύκη, τους Μαυράκηδες και τους άλλους σοφούς του χωριού.
Τα λόγια του έχουν την υφή του βρεγμένου χώματος και της σκουριάς, μυρίζουν θυμάρι και κρινάκι της Παναγιάς, ακολουθούν τον ρυθμό της φιλότιμης Μαλκότσι που δουλεύει ακούραστα στην τρυπανιά.
Ο Σταύρος είναι ευθύβολος.
Κλείνει περιπαικτικά, γιά να μην πω περιφρονητικά, το μάτι σε όσους θεωρούν υποχρέωσή τους να υποστηρίζουν εγωιστικά τις πολιτικές τους επιλογές ακόμα και όταν διαπιστώνουν ότι “οι δικοί τους” τα έχουν κάνει μαντάρα. Γιατί εγωισμός είναι όταν κάνεις ότι δεν βλέπεις.
Ο Σταύρος Τραγάρας βλέπει.
Γι' αυτό η κριτική του είναι ωμή, ευθεία και ειλικρινής. Χωρίς φτιασίδια, υποκριτική ευγένεια, υποχρεώσεις και υστεροβουλία. Αλλά με τρυφερότητα και αισιοδοξία. Γιατί στην κριτική του ενυπάρχει, άμεσα ή έμμεσα, η πρόταση και η περιγραφή αυτού που πρέπει να επιτευχθεί, ο στόχος που πρέπει να κατακτηθεί.

Αγαπημένη ταινία του είναι “Ο Μεγαλέξαντρος” του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ένα έργο ύμνος και θρήνος γιά την ουτοπική τέλεια κοινωνία. Ο πρωταγωνιστής, σε μιά σκηνή υψηλού συμβολισμού, ξεντύνεται από την πανοπλία, βγάζει την περικεφαλαία πετάει τα όπλα και τα σύμβολα της εξουσίας και ολόγυμνος χυμάει στο χώμα, ενώνεται μαζί του, αναγεννάται και παίρνει δύναμη σαν τον Ανταίο από την επαφή του με τη γη.
Έτσι και ο Σταύρος Τραγάρας, πετάει τα κουστούμια, τις ιδιότητες, τους τίτλους, την καριέρα, τις αναγνωρίσεις και τις δεσμεύσεις της πόλης και ξαναγίνεται ο ξυπόλητος πιτσιρικάς της Ατσικής που πλατσουρίζει στο ρυάκι με τα βατράχια και ματώνει τα γυμνά πόδια του στις καλαμιές, το γυμνασιόπαιδο της Μύρινας. Και μένει εκεί, δεν μεγαλώνει άλλο, μόνο ωριμάζει.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Η επαφή μας με το βιβλίο, όπως και κάθε επαφή με την πνευματική δημιουργία και την τέχνη, αποκτά αξία μόνο όταν μας κάνει καλύτερους. Όταν μας απομακρύνει από τις μικρότητες και της κακίες της ανθρώπινης καθημερινότητας. Όταν μας ανοίγει νέους δρόμους. Όταν μας κάνει να νιώσουμε όμορφα.
“Τα χουρκούδια” του Σταύρου Τραγάρα είναι όλα αυτά μαζί. Πολυσέλιδο και ογκώδες βιβλίο, διαβάζεται όμως σαν το γάργαρο νερό που κυλάει στο ποταμάκι. Η γλώσσα του, ακόμα και εμάς που δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την λημνιακή ντοπιολαλιά, πέρα από τον γλωσσικό πλούτο που αποκαλύπτει, διασκεδάζει πολύ. Τα κείμενα βλέπουν την πολιτική, την κοινωνία και την ζωή όπως θα έπρεπε να είναι, με επίκεντρο τον βασανισμένο αλλά, παρ' όλα αυτά, αισιόδοξο άνθρωπο. “Τα Χουρκούδια”, ένα ωραίο βιβλίο."

Οι συνεργάτες του Τσίπρα

Απ' όλο αυτόν τον θόρυβο περί Βαρουφάκη, πλαν Β, Νομισματοκοπείου, δραχμής και όλα τα υπόλοιπα, συμπεραίνω ότι ο Τσίπρας το έχει ένα ζητηματάκι με την επιλογή συνεργατών. Μακάρι να έχει γίνει σοφότερος και να μην μας ξαναπροκύψει τέτοιο θέμα.