Διακοπές,
γενικά, σημαίνουν διακοπή (τι πρωτότυπο!)
της καθημερινότητας. Τουλάχιστον γιά
όσους έχουν ξεπεράσει ηλικιακά τα όρια
της “τρελής νιότης”, συνδυάζονται με
την προσμονή της, μέχρι τα άκρα, ξεκούρασης
και της ενασχόλησης με πράγματα που
έχουν μείνει πίσω ή έχουν ξεχαστεί όπως
είναι το διάβασμα ή η σωματική άσκηση.
Δεν είναι σπάνια, όμως, η περίπτωση που
η καθημερινότητα των διακοπών δημιουργεί
μιά νέα ρουτίνα εξίσου κουραστική και
ανιαρή όσο η καθημερινότητα της κανονικής,
πριν και μετά τις διακοπές, ζωής. Τόσο
πολύ μάλιστα που, μερικές φορές, ακούς
σε παρέες την ευχή “άντε να τελειώνουμε
να γυρίσουμε στη δουλειά να ξεκουραστούμε”.
Εκτός αν...
Εκτός αν συμβεί
κάτι εντελώς αντισυμβατικό που ανατρέψει
όλα τα συνηθισμένα. Εκτός αν βρείς στις διακοπές σου τον δικό σου “Γιάννη
Χριστούλα”.
Τον συναντήσαμε
στον κατηφορικό χωματόδρομο γιά το
Γομάτι. Οργανωμένος περιπατητής με βαρύ
σάκο στην πλάτη (μετά έμαθα οτι ζύγιζε
34 κιλά), ορειβατικά μπαστούνια στα χέρια,
μπότες, καπέλο. Έκοψα ταχύτητα. Τον
κοιτάξαμε και οι δύο με συμπάθεια και
μας απάντησε με ένα εγκάρδιο χαμόγελο.
Δεν κάναμε επόμενη κίνηση, ούτε εμείς
ούτε εκείνος. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας με
μικρή ταχύτητα γιά να μην σηκώσουμε
σκόνη. Αυστριακός, λέω στη γυναίκα μου.
Ήταν προφανές, μπαστούνια ορειβασίας
στο δρόμο γιά τις αμμοθίνες της Λήμνου,
μόνο κάποιος που είχε ανέβει στις Άλπεις
θα μπορούσε να έχει, άρα Αυστριακός.
Μπάαα, Γάλλος μου λέει. Γιατί ξανθός,
ψηλός, γαλανομάτης στον δρόμο γιά το
Γομάτι της Λήμνου, μόνο κάποιος Γάλλος
θα μπορούσε να είναι.
Περισσότερο από
μία ώρα μετά και ενώ απολαμβάναμε στην
ξαπλώστρα τον φρέντο μας (καπουτσίνο η
κυρία μου, εσπρέσσο εγώ), βυθισμένοι στα
βιβλία μας (Καρυστιάνη η κυρία μου,
Μάρκες εγώ) ένας καλοφτιαγμένος νεαρός
...Γειά σας είσαστε εσείς με το αυτοκίνητο;
Ναι εμείς είμαστε με το αυτοκίνητο.
Αυτός είναι ο Γιάννης Χριστούλας. Ούτε
αυστριακός ούτε γάλλος!
Χείμαρρος.
Έχει ξεκινήσει
από την Θεσσαλονίκη, με ένα σακκίδιο
στην πλάτη και έχει αποφασίσει να
περπατήσει όλο το Αιγαίο. Από την Λήμνο
θα πάει στον Άη Στράτη, μετά πάλι στη
Λήμνο, μετά στη Μυτιλήνη, την Χίο, τις
Οινούσες, τα Ψαρρά, τη Σάμο, την Ικαρία...
Κάτσε ρε φίλε,
πότε ξεκίνησες;
Χτές.
Είχε μόλις φτάσει
στη Λήμνο, θα έστηνε το αντίσκηνό του και θα κοιμόταν στις αμμοθίνες,
το μοναδικό αυτό γεωλογικό φαινόμενο
παγκοσμίως και την επόμενη ημέρα με έναν
απίθανο συνδυασμό φίλων, υπεραστικής
συγκοινωνίας και πεζοπορίας θα πήγαινε
να δεί το απολιθωμένο δάσος της Λήμνου,
και μετά με άλλο ένα εξίσου περίπλοκο
συνδυασμό μέσων και πεζοπορίας θα
συνέχιζε τον δρόμο του.
Ήταν φανερό οτι
το ταξίδι του το είχε οργανώσει στο
Γκούγκλ Έρθ. Κανείς δεν του είχε μιλήσει
γιά τις ανύπαρκτες συγκοινωνίες της
Λήμνου. Κανείς δεν του είχε πει οτι ούτε
οι Λημνιοί δεν έχουν δει το απολιθωμένο
δάσος της Λήμνου.
Δεν ήθελε καμιά
βοήθεια, ήταν τέλεια οργανωμένος, με
αντίσκηνο, νερά, ξηρά τροφή, ρουχισμό
και ...πρόγραμμα.
Τον συνάντησα
την επόμενη ημέρα το πρωί. Ένα τεράστιο
χαμόγελο.
Δεν το πιστεύω,
είπε!
Αμ, να δείς εγώ
αν το πιστεύω.
Γιάννη αγόρι
μου, εσύ με το αποφασιστικό σου περπάτημα
στις πέτρινες ανηφόρες του Κατάλακκου
είσαι η μακρυνή νιότη που ήρθε να μας
θυμίσει οτι και 'μεις, κάποτε, κινήσαμε
να βρούμε το δικό μας Γομάτι και τις
δικές μας αμμοθίνες.
Πού φτάσαμε;
Ποιός ξέρει;
Φοβάμαι οτι ο
δικός μας ορίζοντας είναι ό,τι μπορείς
να δείς μέσα από το παρ-μπρίζ ενός Τογιότα
Αβένσις.
Φοβάμαι οτι ο
δικός μας κόσμος χωράει κάτω από μιά
ομπρέλλα παραλίας.
Είδαμε ένα
αποστειρωμένο κομμάτι από το απολιθωμένο
δάσος, φωτογραφηθήκαμε. Λίγο μετά
αποχαιρετιστήκαμε.
Εκείνος είχε
δρόμο μπροστά του.
Εμένα με περίμενε
η ρουτίνα μου. Ανυπερθέτως!
Γιάννη αγόρι
μου, να ξέρεις οτι οι διακοπές μου ήταν
διαφορετικές φέτος.
Θυμήθηκα οτι
πάντα θα υπάρχουν όρια γιά να τα
ξεπεράσεις.
Πάντα θα υπάρχει
κάτι άγνωστο γιά να το εξερευνήσεις.
Γειά σου Γιάννη
απ' το Γομάτι.
