... η Ελλάδα με πληγώνει

Όπου και να πάω η Ελλάδα με σκοτώνει.

26 Δεκεμβρίου 2011. Αρχαιολογικός χώρος Δωδώνης. 

                                                                ΚΛΕΙΣΤΟΝ

Βίκος, 24 Δεκεμβρίου 2011

                                Άφθαρτη αιωνιότητα

Ιωάννινα, 23 Δεκεμβρίου 2011

  
   Απέναντι στη φύση, μετράς το πραγματικό σου μέγεθος.

...και οι 10.000 σφαγιασθέντες;

“Λάθος η εφεδρεία”, δήλωσε ο Ραγκούσης. Όλοι διαπιστώνουν το λάθος. Ο ίδιος ο Ρέππας, αρμόδιος Υπουργός, δηλώνει “έκλεισε ο κύκλος της εφεδρείας”.

Και τι θα γίνει με τους 10.000 υπαλλήλους που σφαγιάστηκαν θύματα αυτού του στιγμιαίου (;) "λάθους". Όσοι την έπαθαν - την έπαθαν, όσοι την γλίτωσαν - την γλίτωσαν.

Ωραία λογική, ωραία πολιτική.

Καμμία σημασία δεν έχει, γι' αυτούς, το γεγονός οτι χιλιάδες άνθρωποι οδηγούνται στην πείνα, χιλιάδες οικογένειες καταστρέφονται οικονομικά και συντρίβονται κοινωνικά, χιλιάδες χρήσιμα στελέχη του Δημόσιου περιθωριοποιούνται. Με μηδενικό αποτέλεσμα.

Πρώτα εφαρμόζεται η φασιστικής έμπνευσης, οριζόντια και ισοπεδωτική απόλυση με μοναδικό κριτήριο την ηλικία και μετά ανακαλύπτεται οτι δεν υπάρχει δημοσιονομικό αποτέλεσμα και οτι δημιουργούνται ανυπέρβλητα υπηρεσιακά προβλήματα. Πράγματα που είχαν, βέβαια, επισημανθεί έγκαιρα και από την αριστερά και από τα συνδικάτα.

Παράλληλα δεν ομολογείται οτι το μέτρο της “εφεδρείας” δεν απέδωσε τα αναμενόμενα από τους εμπνευστές του γιατί ένα μεγάλο μέρος φορέων και υπηρεσιών αρνήθηκαν να το εφαρμόσουν. Όχι μόνο ΟΤΑ (που εφαρμόστηκε σε ελάχιστες περιπτώσεις) αλλά και Υπηρεσίες που διοικούνται άμεσα από τους εμπνευστές Υπουργούς που νομοθέτησαν. Διοικούν ένα κράτος που όποιος θέλει εφαρμόζει τους νόμους και όποιος θέλει όχι. Όχι από τους απλούς πολίτες αλλά από τους ίδιους τους νομοθέτες.

Οι άτυχοι 10.000 “πήγαν άκλαφτοι” αφού δεν είχαν την τύχη να έχουν προϊστάμενο κάποιον Βορίδη ή κάποιον Μιχαλολιάκο ή κάποιο άλλο μπουμπούκι που ήθελε να παίξει το πολιτικό του παχνίδι.

Και τι επιφυλάσσει το μέλλον; Επειδή απέτυχε το μέτρο, που οι ίδιοι που νομοθέτησαν δεν εφάρμοσαν, “θα πρέπει να προχωρήσουμε σε απ' ευθείας απολύσεις”, δηλώνει, χωρίς ντροπή, ο Ρέππας. Χωρίς ντροπή, βέβαια, αλλά με μπόλικη μικροπολιτική υστεροβουλία. Σκέφτονται ότι: προς το παρόν “κορόϊδεψαν” την τρόικα, κέρδισαν πολιτικό χρόνο, και τα πιό δυσάρεστα θα κληθούν να τα εφαρμόσουν οι “επόμενοι” μετά τις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές.

Έχει κανείς απορία γιατί η χώρα βρίσκεται στο χάλι που βρίσκεται;

Δεν είναι μόνο ανίκανοι. Δεν είναι μόνο επικίνδυνοι. Δεν είναι μόνο ανεύθυνοι. Είναι γελοίοι.

Μαλάκας κωλοέλληνας.

Ζω σε μιά πληθυσμιακά μεσαία, μάλλον, πόλη, γιά τα δεδομένα της Αττικής. Δεν έχει σημασία το όνομά της αφού ό,τι εξιστορώ αφορά ένα κοινωνικό φαινόμενο και όχι μιά τοπική ιδιαιτερότητα.

Ζω σε μιά από τις πιό καινούργιες συνοικίες της πόλης αυτής. Την δεκαετία του '60 ήταν ακόμα περιβόλια. Τώρα είναι το διοικητικό κέντρο. Σε ακτίνα δύο τετραγώνων από το σπίτι μου (πολυκατοικία) βρίσκεις: Εφορία, Αστυνομία, ΟΑΕΔ, ΟΑΕΕ, Διεύθυνση Πρόνοιας, Υποθηκοφυλακείο, ΤΕΑΔΥ... και ό,τι ξεχνάω.

Λειτουργεί ένα νέο μεγάλο ξενοδοχείο, δύο σουπερ-μάρκετ, άπειρα λογιστικά γραφεία, φούρνοι, σουβλατζίδικα, καφενεία. Είναι η συνοικία στην οποία χτίστηκαν οι τελευταίες πενταόροφες πολυκατοικίες, πριν η σημερινή ηγεσία της πόλης μειώσει (μπράβο της) τους συντελεστές δόμησης και τα ύψη των νέων κτιρίων.

Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, οτι, από τύχη, δεν έχουμε ακόμα κλάψει νεκρό στην προσπάθεια αναζήτησης θέσης στάθμευσης.

Έρευνα του Πολυτεχνείου έχει διαπιστώσει οτι από την κεντρική οδό της συνοικίας αυτής, που δεν έχει σημασία πως λέγεται αλλά ας την πούμε “Δήμητρος”, γίνονται 10.000 διελεύσεις ημερησίως. Δηλαδή στατιστικά, δύο στα τρία οχήματα της πόλης θα κάνουν έστω και ένα πέρασμα από αυτή την οδό στην διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου.

Η οδός που κατοικώ (κάθετη στην Δήμητρος), που δεν έχει σημασία πως λέγεται αλλά ας την πούμε “Ρήγα Φεραίου”, είναι ένας μικρός δρόμος που, επειδή στην αρχή και στο τέλος του είναι πεζόδρομος, το διαθέσιμο γιά οχήματα μήκος του είναι, μόλις, δύο τετράγωνα (200-250 μέτρα). Εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας οτι, λόγω της θέσης του, ο μικρός αυτός δρόμος έχει γίνει πεδίο ηρωϊκών μαχών γιά μιά θέση στάθμευσης. Πεδίο εφαρμοσμένης έρευνας γιά το που μπορεί να παρκάρει ο νεοέλληνας. Μόνο κρεμασμένα από τα δένδρα δεν είδαμε τα πολυαγαπημένα ΙΧ των συμπολιτών μου. Δεν μιλάμε γιά πεζοδρόμια, εισόδους και εξόδους, στροφές και γωνίες, κάθετα οριζόντια και πλάγια. Αρκεί να είναι εκεί, σε μηδενική απόσταση από τον προορισμό του. Προορισμό τον οποίο, κάποιος, θα μπορούσε να προσεγγίσει και με τα πόδια αφού η πόλη μου δεν έχει και καμία τεράστια έκταση. Συνεχές φαινόμενο να συναντιούνται δύο αυτοκίνητα “μούρη με μούρη” και να είναι υποχρεωμένος ο ένας από τους δύο να κάνει ένα τετράγωνο όπισθεν.

Γιά τους κατοίκους της Ρήγα Φεραίου, η στάθμευση κοντά στο σπίτι μας ήταν αδύνατη.

Λέω ήταν γιατί μιά πολύ ωραία ημέρα ο Δήμος αποφάσισε να την μονοδρομήσει.

Και άλλαξε η ζωή μας. Ένα μικρό θαυματάκι που σε βάζει σε μιά άλλη ποιότητα ζωής. Η είσοδος από την Δήμητρος απαγορεύεται και η Ρήγα Φεραίου έχει μετατραπεί σε ένα μικρό συνοικιακό δρομάκι που χρησιμοποιείται κυρίως από τους κατοίκους της. Έχεις πάρα πολλές πιθανότητες να παρκάρεις μπροστά στο σπίτι σου ή, το πολύ σε απόσταση μέχρι 50 μέτρα. Το πολύβουο κονβόι περνάει δίπλα χωρίς να ενοχλεί.

Αλλά! Πολύ ωραίο γιά να είναι αληθινό. Γιατί...

Γιά να λειτουργήσει αυτή η νέα ισορροπία χρειάζεται μόνο μία μικρή αλλαγή στις συνήθειες των γειτόνων μου. Πρέπει να μάθουν να “μπαίνουν” στην Ρήγα Φεραίου από το τέλος της και όχι από την Δήμητρος. Αντίθετα από ότι (συνήθως) έκαναν μέχρι τώρα.

Και όλοι άλλαξαν τις συνήθειές τους αμέσως.

Όχι βέβαια.

Αρκετοί διατηρούν σταθερά την παληά τους διαδρομή. Απολαμβάνουν, βέβαια, το γεγονός οτι βρίσκουν θέση μπροστά στην πόρτα τους, πράγμα που οφείλεται στην μονοδρόμηση, αλλά, ταυτόχρονα, δεν τηρούν την μονοδρόμηση.

Και, βέβαια, σταδιακά αλλά με βεβαιότητα, καταργούνται τα θετικά της ρύθμισης γιατί οι “ανάποδοι” αντί να μειώνονται, αυξάνονται.

Τον ξέρετε καλά αυτόν τον τύπο. Είναι αυτός που όταν καθαρίζει το ΙΧ του πετάει τα σκουπίδια του στον δρόμο. Κορνάρει οποιαδήποτε στιγμή την ημέρας και της νύχτας γιά να ενημερώσει οτι υπάρχει. Απολαμβάνει τους θορύβους που ονομάζει μουσική σε ένταση διακοσίων χιλιάδων ντεσιμπέλ.

Τον ξέρετε καλά αυτόν τον τύπο. Είναι αυτός με την αξιολύπητη οικογενειακή ζωή και την ανύπαρκτη κοινωνική. Αυτός που μόνο μέσω της ενοχλητικής προβολής του ασήμαντου “εγώ” του νομίζει οτι αντισταθμίζει την ανυπαρξία οποιασδήποτε προσωπικότητας.

Τον ξέρετε καλά αυτόν τον τύπο. Δεν συμμετέχει σε καμία μορφή κοινωνικής προσπάθειας γιατί “αυτός ξέρει”. Στην δουλειά είναι το καλό παιδί των αφεντικών του, έχει φιλήσει όλες τις κατουρημένες ποδιές του συστήματος και η αγαπημένη του φράση είναι “έχω μέσον”.

Τον ξέρετε καλά αυτόν τον τύπο. Στην τουρκοκρατία ήταν ραγιάς, στην κατοχή κουκουλοφόρος, στην χούντα ρουφιάνος της ασφάλειας. Δεύτερη αγαπημένη του έκφραση είναι το “να βολευτούμε”.

Θρασύς και άξεστος.

Τον ξέρετε καλά αυτόν τον τύπο. Είναι το καταπιεσμένο ανθρωπάκι της διπλανής πόρτας που ακολουθεί υποταγμένος όλους τους “μονόδρομους” που άλλοι έχουν καθορίσει γιά την ζωή του και νοιώθει οτι είναι “κάποιος” όταν μπεί ανάποδα στον μονόδρομο της γειτονιάς του.

Έχει όνομα και επίθετο αυτός ο τύπος: Μαλάκας Κωλοέλληνας.

Θεσσαλονίκη 2003, Κινητοποίηση Παγκόσμιου Κοινωνικού FORUM

Το πρώτο τσιγάρο...

Γιά ένα μεγάλο διάστημα της πρώτης τετραετίας Αμπατζόγλου ήταν μέσα στα υπηρεσιακά μου καθήκοντα το άνοιγμα του Δημαρχείου στις 6.30' το πρωί. Έτσι, συνέβαινε σχεδόν καθημερινά να συναντιέμαι με τον Δήμαρχο στην πόρτα. Είχε διατηρήσει το πρόγραμμα που ακολουθούσε όταν εργαζόταν στην βιομηχανία. Αμέσως μετά την πόρτα, στο γραφείο μου, ξεκινούσαμε την ημέρα μέσα σε ένα, συνήθως, ευχάριστο κλίμα με ανταλλαγή σχολίων και πειραγμάτων, πράγμα που επέτρεπε η πολύχρονη κοινή μας διαδρομή (όχι πάντα χωρίς διαφωνίες, όμως).

Πάντα η συζήτησή μας περιστρεφόταν στα ζητήματα του Δήμου. Αγαπημένα μας θέματα ήταν τα όσα περίεργα, συγκρινόμενα με τις εμπειρίες του από τον ιδιωτικό τομέα, ίσχυαν στον Δήμο, με πρώτο από αυτά την χαλαρή τήρηση του ωραρίου. Οι δικές μου απαντήσεις , σ' αυτό το πρωϊνό μπρα ντε φερ, αφορούσαν στα καμώματα και τις “επιτυχίες” των αντιδημάρχων “του”.

Εκείνη την εποχή κάπνιζα περισσότερα από 50 στριφτά τσιγάρα την ημέρα από ένα βαρύ ολλανδικό καπνό που αγόραζα σε τενεκέδες μέσω του ίντερνετ. Εκείνος κάπνιζε λιγότερα. Συνήθως κατά την διάρκεια της συζήτησής μας έκανε το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, ενώ αντιθέτως εγώ είχα ήδη καπνίσει τουλάχιστον άλλα δύο.

Είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο. Ρουφούσε, ηδονικά, μιά μεγάλη δόση καπνού αλλά δεν την “κατέβαζε” αμέσως. Την άφηνε, μετέωρη, γιά κάποια δευτερόλεπτα μπροστά στο πρόσωπό του, και, με μιά βαθειά εισπνοή, την εξαφάνιζε λίγο πριν διαλυθεί στον αέρα.

Αυτή η ιεροτελεστία έδινε τον ρυθμό στην συζήτησή μας.

Είχαμε και οι δύο αναπτύξει δικές μας θεωρίες που αποτελούσαν την “ιδεολογική” βάση της περιπαικτικής αντιπαράθεσής μας. Εκείνος (ιδίως όταν το θέμα μας αφορούσε κάποια διεκδίκηση των συναδέλφων μου) χρησιμοποιούσε μιά αναδιαμορφωμένη ρήση του Κέννεντυ. “Μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει ο Δήμος γιά σένα αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ γιά τον Δήμο”. Οι δικές μου απαντήσεις στηρίζονταν στο αξίωμα “Η Δημοτική Αρχή είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει την ευτυχία των πολιτών της άρα πρέπει να κάνει τα πάντα γιά να είναι ευτυχισμένοι και οι εργαζόμενοι του Δήμου”.

Και οι δύο θεωρίες ήταν ό,τι πρέπει γιά το πρώτο τέταρτο της εργάσιμης ημέρας. Γιατί τόσο κρατούσε αυτό το πρόωρο διάλειμμα από την ρουτίνα και τα προβλήματα. Άρχιζε, άλλωστε, να έρχεται και το υπόλοιπο προσωπικό του Δήμου οπότε έπρεπε να σοβαρευτούμε.

Πολλοί ήταν οι λόγοι που αυτές οι πρωινές συναντήσεις σταμάτησαν. Ο πιό βασικός απ' αυτούς ήταν οτι άρχισε να λειτουργεί το Κέντρο Ανακύκλωσης και ο Δήμαρχος προτιμούσε να ξεκινά την ημέρα του από 'κεί.

Και ...μαζί με αυτό, αυτή την περίοδο, συνέπεσε να κόψω το κάπνισμα.