"Το μεγάλο μας τσίρκο" του Ιάκωβου Καμπανέλλη. 

Θεατρική Σκηνή Ελευσίνας, Καλοκαίρι 2012

Rally Acropolis 2012

Κατατακτήρια ειδική διαδρομή " ΄Αγιοι Θεόδωροι " 

και διαδικασία επιλογής σειράς εκκίνησης ειδικών διαδρομών.

http://www.youtube.com/watch?v=f7qePeGSAc8

Σήμερα τα αλλάζουμε όλα.

Σήμερα οι έλληνες τα αλλάζουμε όλα. Πρώτα απ' όλα τους εαυτούς μας ...

Οι ποδηλατόδρομοι θα αποκτήσουν την χρήση που μας αξίζει:

Πάρκινγκ.

(Ελευσίνα, 6 Μαΐου 2012, ώρα 12.35΄,  ποδηλατόδρομος οδού Πίνδου, ημέρα εκλογών,)

Ο λαϊκισμός και ...λίγοι άλλοι.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου ο ψηφοφόρος έχει δύο επιλογές:

• από την μία πλευρά ο πολύμορφος και πολύχρωμος λαϊκισμός,
• και από την άλλη πλευρά η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, η ΔΡΑΣΗ του Μάνου και το Κ.Κ.Ε.                                                                                                                           Διαλέξτε και ...καλή ψήφο.

Τα αερόστατα του Πάσχα, Λεωνίδιο, Απρίλιος 2012

Η Νικολαΐδου της κακογουστιάς και της αρπαχτής

Φωτογραφία αγνώστου από την περίοδο 1900-1910 με επισκέπτες στον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας
(Δημοσιεύτηκε στο "ΒΗΜΑ" στις 3 Ιουλίου του 2008)

Η Athens Voice την έχει χαρακτηρίσει “ο ομορφότερος πεζόδρομος της Αττικής”.

Ποιός μπορεί να έχει αντίρρηση;

Αν από το Σούνιο μπορείς να δεις μιά συγκλονιστική ανατολή σίγουρα από την Νικολαΐδου μπορείς να ζήσεις την τέλεια δύση του ήλιου.

Ο ήλιος περνάει νωχελικά από την Παναγίτσα και τα φουγάρα του Τιτάν. Τριγυρίζει μέσα στην γειτονιά των παιδιών της πόλης που ήρθαν απ' τη Σύμη, χαιρετάει τους “επτά επί Θήβας” στο δυτικό νεκροταφείο, κρύβεται πίσω από τα σπαράγματα του λατομείου και χάνεται στο ταξίδι του προς τους προαιώνιους γείτονες Μεγαρείς.

Μιά στιγμή με διάρκεια σαράντα αιώνες.

Στιγμή μελαγχολική και ανθρώπινη.

Η Νικολαΐδου είναι η συναισθηματική καρδιά της πόλης. Από αυτή άνοιξε το βλέμμα της Ελευσίνας στον εικοστό αιώνα. Οριοθέτησε την έξοδο της πόλης από τον λόφο των αρχαιοτήτων και ταυτόχρονα την ένωσε με το παρελθόν της. Της έδωσε δρόμο γιά να οδηγηθεί στην θάλασσα και την βιομηχανική ανάπτυξη.

Στο καλντερίμι της περπάτησαν τα πασούμια της καθημερινότητας, τα βιαστικά εργατικά άρβυλα, τα τακουνάκια και τα σκαρπίνια της κυριακάτικης βόλτας.

Ανταλλάχτηκαν κρυφές ματιές πόθου.

Κοινωνήθηκαν ιδέες.

Η μορφή που έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια, αναδεικνύει την γειτνίασή της με τον αρχαιολογικό χώρο και αναζητά εκ νέου τον πατροπαράδοτο χαρακτήρα της “βόλτας”. Ο φωτισμός του λόφου προσθέτει ένα στοιχείο μαγείας στην συνολική εικόνα.

Δίκαια λοιπόν, στην οδό Νικολαϊδου της Ελευσίνας, κάποιοι, είδαν τον ομορφότερο πεζόδρομο της Αττικής.

Μόνο που δεν είδαν καλά. Ή λένε ψέμματα.

Γιατί ένας δρόμος δεν είναι τίποτα άλλο από πέτρα, τσιμέντο και μέταλλο. Που μπορεί να τοποθετηθούν καλόγουστα, σοφά και με έμπνευση. Ή χωρίς. Είτε το ένα γίνει, όμως, είτε το άλλο ο δρόμος θα αποκτήσει χαρακτήρα από τους ανθρώπους του. Από τους κατοίκους και τους διαβάτες. Και, κυρίως, από τους τους μαγαζάτορες.

Και η Νικολαΐδου από αυτή την άποψη είναι άτυχη. Έχει συγκεντρώσει τα χειρότερα στοιχεία της πόλης.

Προσοχή. Δεν ισχυρίζομαι οτι όλοι οι άνθρωποί της είναι “τα χειρότερα στοιχεία της πόλης”. Λέω όμως οτι αυτό που κυριαρχεί είναι το αντικοινωνικό και το κακόγουστο. Ισχυρίζομαι οτι μεγάλο μέρος από αυτούς που “βγάζουν το ψωμί τους” από τον πεζόδρομο κάνουν ό,τι μπορούν γιά να απαξιώσουν το προϊόν που τους ταΐζει.

Τα τέσσερα εγκλήματα που σκοτώνουν την Νικολαϊδου:

• Αυτοκίνητα στον πεζόδρομο. Ο Δήμος, εξ αρχής, αναζήτησε μιά μετριοπαθή λύση και δεν επέβαλλε την καθολική απαγόρευση. Και, βέβαια, μαζί με τους μόνιμους κατοίκους “νομιμοποιήθηκαν” και τα ιδιωτικά αυτοκίνητα των επαγγελματιών που δραστηριοποιούνται στον πεζόδρομο. Γιά ποιό λόγο; Και ακολούθησε ο ακλόνητος “μάγκας” που θα βάλει το αυτοκίνητό του μέσα γιατί είναι αυτός που είναι και γιατί, πριν απ' αυτόν, το έχει βάλει κάποιος άλλος.
• Ο επαγγελματίας της αρπαχτής. Περιμένει μέσα στους δυό-τρείς μήνες της σαιζόν να τα “΄κονομήσει”. Δεν τηρεί κανένα κανόνα, αδιαφορεί γιά τον αριθμό των παραβάσεων που θα βεβαιωθούν αφού ξέρει οτι θα εκδικαστούν σε τρία χρόνια, όταν το “μαγαζί” θα έχει κλείσει και θα έχει πολύ σοβαρές πιθανότητες να αθωωθεί. Αλλά και να καταδικαστεί, γιά τα συνηθισμένα αδικήματα, η συνολική χασούρα είναι περίπου 100 ευρώ. Τζάμπα πράμα. Στην θέση του θα έρθει άλλος την επόμενη σαιζόν.
• Τα “τραπεζάκια έξω” σε συνδυασμό με τις παράνομες κατασκευές. Το τραπεζάκι που επεκτείνεται σε βάρος του χώρου που προορίζεται γιά περίπατο. Η τέντα που καταλαμβάνει ζωτικό ελεύθερο χώρο και τον μετατρέπει από δημόσια κοινόχρηστη περιουσία σε πηγή ιδιωτικού πλουτισμού, αμφίβολου μάλλον αλλά, πάντως, ιδιωτικού. Η προσθήκη αντιαισθητικών “πετασμάτων” και ημιμόνιμων κατασκευών, μετατρέπει τον εξωτερικό χώρο σε “εσωτερικό”. Οι εξυπηρετούμενοι πελάτες διπλασιάζονται κατά παράβαση όσων προβλέπονται από τις άδειες.

• Η απίθανη ηχορρύπανση. Όχι μόνο ηχητική αλλά και ποιοτική. Όχι μόνο την νύχτα αλλά και την ημέρα.

Πρόκειται γιά την ατέρμονη μάχη του δημόσιου με το ιδιωτικό; Μάλλον. Ο δικός μας χώρος που γίνεται δικός τους. Η συλλογική περιουσία που καταπατείται. Η κοινή μας ησυχία που καταργείται.

Έχει γίνει φιλότιμη και εξονυχιστική προσπάθεια να περιγραφεί το ζήτημα της Νικολαΐδου από την νομική πλευρά. Και έχουν κατατεθεί προτάσεις: Να γίνει αυστηρή εφαρμογή από τον Δήμο της Νομοθεσίας γιά τους κοινόχρηστους χώρους, να γίνεται συνεχής αστυνόμευση, να κυκλοφορούν μεικτά τμήματα αστυνομίας – τροχαίας – δημοτικής αστυνομίας, να επιβληθούν πρόστιμα ... και άλλα αντίστοιχα.

Δεν πιστεύω σε κανένα από αυτά τα μέτρα. Κατ' αρχήν γιατί, έστω και αποσπασματικά, έχουν δοκιμαστεί. Με ασήμαντα αποτελέσματα.

Άσε που όταν λαμβάνεται κάποιο μέτρο ξεσηκώνεται το σύμπαν. Μαμάδες και μπαμπάδες, σπιτονοικοκυραίοι, εργαζόμενοι στα μαγαζιά. Σχεδόν οι πάντες. Να μην θιγεί η “νέα βαρειά βιομηχανία της Ελευσίνας”.

Εδώ γελάστε.

Το πρόβλημα της Νικολαΐδου είναι πρόβλημα πολιτισμού.

Γιατί καμμία αστυνομία δεν μπορεί να βεβαιώσει παραβάσεις του καλού γούστου και εγκλήματα της αισθητικής. Ο σεβασμός στο συλλογικό αγαθό δεν επιβάλλεται ούτε με μυδράλια ούτε με τεθωρακισμένα. Είναι θέμα της προσωπικής σου συγκρότησης, όπως αυτή την έμαθες από το σπίτι σου και το σχολείο σου. Το αν είσαι αεριτζής ή σοβαρός επαγγελματίας αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την ζωή και όχι το κρυφτούλι με τον δημοτικό αστυνόμο.

Η Νικολαΐδου είναι ο ομορφότερος πεζόδρομος του κόσμου. Μόνο που σε πληγώνει όταν τον διαβαίνεις.

Δεν θα υποκύψω στον πειρασμό να κλείσω αυτό το κείμενο αραδιάζοντας “πρέπει”. Θα εκφράσω μόνο την απελπισμένη απορία μου:

Γιατί εγκαταλείψαμε την ζωή μας στον “κατιμά”;

κατιμάς ο (ουσιαστικό), αλλιώς κατμάς  [ τουρκική λέξη, katma = συμπληρωματικός]: Το κακής ποιότητας τελευταίο συμπλήρωμα, Το κακής ποιότητας υπόλειμμα, Το κατακάθι (του "τούρκικου" καφέ).

Μην ξεχνάτε τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη.

Όλο το ενδιαφέρον που έχει δημιουργηθεί, δικαιολογημένα βεβαίως, γύρω από την κρίση, επισκιάζει το, σπουδαιότερο κατά τη γνώμη μου, ερώτημα: που πάει η Ευρώπη;

Αποσπασματικά δίνονται διάφορες απαντήσεις. Η Μέρκελ θεωρεί οτι η Ευρώπη θα βγεί πιό δυνατή και με ισχυρότερους θεσμούς μετά το ξεπέρασμα της κρίσης. Δεν αποκλείεται αλλά υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η “ισχυρή Ευρώπη” και “οι ισχυροί θεσμοί” της Μέρκελ, να έχουν μόνο εξουθενωμένους και εξαθλιωμένους πολίτες να διοικήσουν.

Όποια άποψη και αν έχεις γιά την ευρωπαϊκή ενοποίηση, η έννοια “ισχυρή ευρώπη” σημαίνει ισχυροποίηση των κεντρικών ευρωπαϊκών θεσμών σε βάρος των εθνικών. Μπορεί να διοικούν οι κομμουνιστές ή οι φιλελεύθεροι ή όποιοι άλλοι θα αποφασίζουν οι ευρωπαίοι πολίτες. Αλλά, αν θέλουμε Ευρώπη που θα αποσοβεί τις τοπικές κρίσεις στα επιμέρους τμήματά της πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα μιάς κεντρικής ευρωπαϊκής διοίκησης που θα έχει κάποιου είδους πρωθυπουργό, κάποιου είδους υπουργό εξωτερικών, υπουργό ευρωπαϊκής άμυνας, υπουργό οικονομικών κλπ.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης σε κείμενό του που δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 18-10-2008 σημείωνε: “Στο κάτω κάτω, δεν υπάρχει κανένα ιδιαίτερο όφελος από το να πορευόμαστε μαζί αποκρύπτοντας βαθιές διαφωνίες στρατηγικού και ιστορικού χαρακτήρα, όπως διαφαίνονται σε ορισμένες τοποθετήσεις που αμφισβητούν την ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση (και μάλιστα ομοσπονδιακή…), την ανάγκη της ευρωπαϊκής αυτονομίας στη διεθνή και την αμυντική πολιτική, αλλά και γενικότερες βάσεις του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι...“

Δηλαδή με λίγα λόγια: τι το θέλουμε το ευρώ και τα ανοικτά οικονομικά σύνορα αν δεν προχωρήσουμε στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία;

Το ευρώ βρίσκεται σε βαθιά κρίση παρά το γεγονός οτι μέλη του είναι η παντοδύναμη Γερμανία και οικονομίες του μεγέθους της Γαλλίας και η Ιταλίας. Αν χρεοκοπήσει μία χώρα του ευρώ χρεοκοπούν όλες οι οικονομίες που έχουν το ίδιο νόμισμα, πράγμα που αποδεικνύεται από το γεγονός οτι το κόστος δανεισμού έχει αυξηθεί γιά όλες τις χώρες της ευρωζώνης, όχι μόνο γι' αυτές που βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Με εντυπωσιάζει το γεγονός οτι από την συζήτηση γιά την ευρωπαϊκή κρίση, τουλάχιστον στην Ελλάδα, απουσιάζουν οι αναφορές στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. Σχηματικά μιλώντας ας αναρωτηθούμε: θα υπήρχε ελληνική κρίση (ή ιρλανδική, ή ισπανική, ή πορτογαλλική, ή ιταλική, ή ...) αν υπήρχε ενας ευρωπαίος υπουργός οικονομίας και ενιαίος ευρωπαϊκός προϋπολογισμός; Δηλαδή αν υπήρχε ενιαία Ευρώπη. 

Γιά εμάς τους αριστερούς η απάντηση είναι εύκολη: Ναι κρίση θα υπήρχε, γιατί η κρίση είναι συνυφασμένη με τον καπιταλισμό. Δεν επηρεάζεται από γεωγραφικά όρια αλλά αποτελεί στοιχείο της ίδιας της φύσης του συστήματος.

Πέρα από τις εύκολες απαντήσεις, όμως, ως ευρωπαϊστής αριστερός δικαιούμαι να πιστεύω οτι η όποια κρίση, μέσα σε ευρύτερες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ολοκληρώσεις-συνενώσεις θα είχε άλλα χαρακτηριστικά από ότι έχει τώρα. Σε τελευταία ανάλυση είναι προτιμώτερη μιά κρίση σουηδικού ή αυστριακού τύπου συγκρινόμενη με την άγρια κρίση του νότου.

Το Ευρωσύνταγμα, που θα εξασφάλιζε μιά πορεία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, απορρίφθηκε, τι ειρωνεία, πρώτα από όλους από τους (σε άγρια κρίση σήμερα) Ιρλανδούς.

Με το επιχείρημα οτι θα μείωνε την εθνική κυριαρχία.

Μάλιστα. Ενώ οι Ιρλανδοί δεν έχασαν την εθνική τους κυριαρχία από τις αχόρταγες τράπεζες, ούτε οι ισπανοί από τις κατασκευαστικές εταιρείες ούτε εμείς οι έλληνες από τον απίστευτο συνδυασμό μαυραγοριτών και πολιτικού συστήματος. Και όλοι μαζί δεν χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία από τους δανειστές. 
Ας σοβαρευτούμε.

Ο Παπαγιαννάκης ήταν της άποψης οτι η απάντηση στα προβλήματα των ευρωπαϊκών λαών είναι “περισσότερη Ευρώπη”. Γι' αυτό και τάχθηκε υπέρ της υπερψήφισης του Ευρωσυντάγματος, σε αντίθεση με όλο το συντηρητικό συνοθύλευμα που εκτεινόταν από τα δεξιά έως τα αριστερά του πολιτικού φάσματος του μικρού εθνικού μας χωριού.

Στο επιχείρημα μάλιστα οτι το ευρωσύνταγμα κατοχύρωνε την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού η απάντησή του ήταν οτι είναι υπόθεση των λαών να αποφασίζουν ποιές πολιτικές θα επικρατούν και κανένα σύνταγμα δεν μπορεί να τις επιβάλλει ή να τις αποτρέψει.

Άλλωστε ποιό άλλο παράδειγμα χρειαζόμαστε; Ζούμε τον πιό άγριο νεοφιλελευθερισμό παρ΄όλο που το ευρωσύνταγμα απορρίφθηκε.

Σε ιστορική διαδρομή εκατονταετιών οι μεγάλες ολοκληρώσεις (ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα, Ιταλία κλπ) ήταν αποτέλεσμα αιματηρών πολέμων. Κάποιοι αναλυτές παρομοιάζουν την σημερινή ευρωπαϊκή κρίση με αιματηρό πόλεμο. Ας μορφοποιήσουμε λοιπόν την ελπίδα του αύριο, μετά το τέλος του “πολέμου”:

Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Ο δικός μου Αγγελόπουλος...

 

Ένας παλιός μου φίλος έλεγε ότι όταν μιλάμε γιά τους δικούς μας που έφυγαν από την ζωή δεν μιλάμε σε αυτούς, τι νόημα θα είχε άλλωστε, αλλά μιλάμε σε εμάς. Εννοούσε ότι αξίζει με την δυστυχή “ευκαιρία” που δίνει ένας θάνατος να επαναπροσδιορίσουμε τα πραγματικά μεγέθη της δικής μας ζωής, τις αξίες και τα όριά μας.

Ο, τόσο άδικος και τραγικός, θάνατος του Θόδωρου Αγγελόπουλου μας δίνει την δυνατότητα, έστω και γιά λίγο, να σκεφτούμε οτι τίποτα από τα φθαρτά και εφήμερα που μας ταλαιπωρούν σήμερα δεν θα υπάρχουν αύριο. Άλλα φθαρτά και εφήμερα θα έχουν πάρει τη θέση τους, περισσότερο ή λιγότερο επώδυνα. Η μεγάλη τέχνη, όμως, θα υπάρχει, το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, θα υπάρχει. Θα τροφοδοτεί την αέναη σχέση του ανθρώπου με το παρελθόν και τις αγωνιώδεις ερωτήσεις γιά το μέλλον. Θα τοποθετείται στο χτες, το τώρα και το αύριο της, όποιας, στιγμής.

Ο χρόνος, του Αγγελόπουλου, δεν χωρίζεται σε δευτερόλεπτα, λεπτά και ώρες. Δεν μετριέται με ημερολόγια και ρολόγια. Ο χώρος ενσωματώνεται στο όραμά του, δεν μετριέται με χιλιόμετρα και στρέμματα.

Ό,τι συμβαίνει τώρα έχει τις ρίζες του στο χτές και ορίζει το αύριο.

Ό,τι συμβαίνει εδώ έχει τις ρίζες του στο χτές και ορίζει το αύριο.

Οι διαστάσεις στο έργο του Αγγελόπουλου, ο χώρος και ο χρόνος τέμνονται με τον θάνατο, τον έρωτα, την ιστορία, τον τόπο, την αριστερά, την ήττα. Όπως και η ζωή.

Στο “Μιά αιωνιότητα και μιά μέρα” (πόσο πλούσια έκφραση γιά να πείς “αύριο”) ο ποιητής Αλέξανδρος (Μπρούνο Γκάντζ) οδηγεί στην Θεσσαλονίκη. Σταματά σε ένα κόκκινο φανάρι. Ανάβει το πράσινο. Άλλα αυτοκίνητα τον προσπερνούν. Αυτός παραμένει ακίνητος. Πέθανε. Ο άνθρωπος σταμάτησε, ο χρόνος, δίπλα του, συνεχίζει.

Ένα ατελείωτο ταξίδι. Στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και τον κόσμο.

Ένα εσωτερικό ταξίδι προς την ουτοπία.

Στον “Μελισσοκόμο” ο Σπύρος (Μαστρογιάνι) ακουμπά στοργικά το αυτί του γιά να αφουγκραστεί τις μέλισσες. Αρχίζει μαζί τους ένα ταξίδι, πιστεύει προς την αυτογνωσία. Ένα ταξίδι προς τον θάνατο.

Στο “Μετέωρο βήμα του πελαργού” ο φυγάς απορεί “Περάσαµε τα σύνορα κι είµαστε ακόµα εδώ. Πόσα σύνορα πρέπει να περάσουµε για να πάµε σπίτι µας;”. Όσα πέρασε ο σκηνοθέτης Α. (Χάρβεϊ Καϊτέλ) στο “Βλέμμα του Οδυσσέα”; Δεν φτάνουν. Δεν πρέπει. Γιατί ο Αγγελόπουλος θέλει ένα κόσμο χωρίς σύνορα. Γι' αυτό, στις ταινίες του, στήνονται τηλεγραφόξυλα γιά να ανοίξουν γραμμές επικοινωνίας. Χωρίς όρια. Να μην κρέμονται οι λαθραίοι στα συρματοπλέγματα. Να μην ξαναγίνουν γάμοι όπου ο γαμπρός θα είναι από την μία πλευρά των συνόρων και η νύφη από την άλλη. Να μην ορίζεται το “αλλού” από μία γραμμή πάνω στη γέφυρα. Να ενώνει η γέφυρα και όχι να χωρίζει.

Έχω δεί όλο το έργο του Αγγελόπουλου. Απλός θεατής, διψασμένος να αναγνωρίσω τους συμβολισμούς και τα νοήματα. Ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει την "Αναπαράσταση" ως την μήτρα όλου του έργου του. Διεθνώς "Ο Θίασος" θεωρείται η κορυφαία δημιουργία του ενώ κάποιοι ευρωπαίοι και έλληνες κριτικοί τοποθετούν στην κορυφή "Το βλέμμα του Οδυσσέα". Η δική μου επιλογή είναι το "Μιά αιωνιότητα και μιά μέρα".  Όλες οι ταινίες του μου έχουν δώσει ερεθίσματα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να παραμερίζω τα δευτερεύοντα και να ασχολούμαι με τα σπουδαια. Ίσως γι' αυτό έχω κλάψει σε όλες. Όχι επειδή έβλεπα μιά λυπητερή ιστορία. Αλλά γιατί ο Αγγελόπουλος περιέγραψε την ομορφιά. Με εικόνα, λόγο και μουσική. Όχι την αγοραία ομορφιά των τέλειων αναλογιών αλλά την ακατέργαστη ομορφιά της αλήθειας. Την ομορφιά που σου κόβει την ανάσα. Όπως όταν αντικρύζεις την άφθαρτη κορυφή της Αστράκας στα Ζαγοροχώρια. Όπως όταν βρίσκεσαι απέναντι στην αινιγματική θάλασσα του Αιγαίου, μετά την Σκύρο, χωρίς να μεσολαβεί τίποτα μέχρι την συνάντησή της με τον ορίζοντα.

Μιά ευκαιρία να μετρήσεις το πραγματικό σου μέγεθος.

Θόδωρε σε χαιρετώ.

Μόνος σου.

Σε φιλικό τραπέζι των ημερών, μπροστά σε μεζέδες, κρασιά και τσίπουρα, ένας από τους συνδαιτυμόνες εξέφρασε την αγανάκτησή του γιά τις πρωτοβουλίες ΣΚΑΙ – εκκλησίας – σουπερμαρκετατζήδων γιά τα λαϊκά συσσίτια.

Συμφωνήσαμε όλοι, μόνο αγανάκτηση μπορεί να προκαλέσει αυτή η καμπάνια, δήθεν, γιά τους πεινασμένους. Μάλλον καλοστημένη κομπίνα. Βάζουν τον καλοπροαίρετο πολίτη να πληρώσει, στα μεγάλα σούπερ-μάρκετ γιά να μαζευτούν τρόφιμα που θα μοιραστούν μέσω της εκκλησίας στα συσσίτια όλης της χώρας. Εργολάβος προβολής ο ΣΚΑΙ.

Εκ πρώτης όψεως όλα είναι πολύ ωραία και σοφά, αλλά στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από συγχωροχάρτια γιά ενόχους:

Πρώτο συγχωροχάρτι: Τα “φιλάνθρωπα” αφεντικά των σουπερ-μάρκετ παίρνουν απαλλαγή γιά το γεγονός οτι, εν μέσω κρίσης, είμαστε η ακριβότερη χώρα της Ευρώπης στο ράφι του καταναλωτή. Τελευταία μάλιστα με νέα κόλπα: Επειδή τα νοικοκυριά στράφηκαν, αναζητώντας φτηνότερες λύσεις, στα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας (δηλαδή σε μάρκες με την φίρμα του ίδιου του σούπερ μάρκετ) οι τιμές παρουσίασαν μείωση 2% στα επώνυμα προϊόντα και αύξηση 30% στα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας. Οι αθεόφοβοι, μάλιστα, δεν παραιτούνται από τα υπερκέρδη τους ούτε γιά τα προιόντα που προορίζονται γιά τα συσσίτια τα οποία οι πολίτες που αποφασίζουν να βοηθήσουν πληρώνουν στο ακέραιο.

Δεύτερο συγχωροχάρτι: Η “φιλάνθρωπη” εκκλησία μας η οποία, αφήνει ανέπαφη την αμύθητη περιουσία της και ντύνεται τον μανδύα του ανθρωπιστή ταγού με τα λεφτά του ποιμνίου της. H μη κυβερνητική οργάνωση της εκκλησίας, η οποία είχε γίνει γνωστή όταν με κάποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο εξαφάνισε 2.000.000 (κυβερνητικά) ευρώ που προορίζονταν γιά τους πληγέντες από το τσουνάμι. Προφανώς, λόγω τεχνογνωσίας, ήταν ο κατάλληλος φορέας γιά να αναλάβει αυτό το έργο.

Τρίτο συγχωροχάρτι: Ο ΣΚΑΙ ο οποίος έχει αναλάβει εργολαβικά να κατασυκοφαντήσει και να υπονομεύσει κάθε λαϊκό αγώνα και κάθε διεκδίκηση την ίδια στιγμή που προβάλλει, υποκριτικά, ένα οικολογικό και ανθρωπιστικό πρόσωπο. Απαιτεί από το προσωπικό του να υπογράψει ατομικές συμβάσεις εργασίας με μείωση αποδοχών 30% και ταυτόχρονα μαζεύει σκουπίδια, φυτεύει πευκάκια και μοιράζει κονσέρβες στους άπορους. Τι άλλο θέλετε;

Ένα ερώτημα πλανήθηκε πάνω από το τραπέζι με τα κρασιά και τα τσίπουρα: Τι κάνουμε απέναντι σ' αυτή την καλοστημένη κομπίνα εξαπάτησης των φιλεύσπλαχνων πολιτών;

Η δική μου απάντηση είναι πολύ απλή:

Δεν πιστεύω (αυτή την περίοδο τουλάχιστον) στις μαζικές δράσεις, στην αντίδραση των καταναλωτικών κινημάτων και στις απαντήσεις που θα δώσει η πολιτική.

Κάνε την δική σου κίνηση. Μόνος σου, αθόρυβα και αποφασιστικά:

• Μην ακούς τους ραδιοφωνικούς και μην βλέπεις τους τηλεοπτικούς σταθμούς που σε προσβάλλουν.
• Μην αγοράζεις από εκεί που σε εκμεταλλεύονται.
• Μην πιστεύεις και μην ακολουθείς αυτούς που σου λένε ψέμματα.

Μόνος σου. Πολύ σύντομα θα ανακαλύψεις οτι είναι πολύ μόνοι τους.