Έχω ένα φίλο, τον λένε Γιάννη.

Αθώος ο Γιάννης ο Ναύαρχος.

Το Συμβουλίου Εφετών Πειραιά του οποίου οι αποφάσεις δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, τον Νοέμβριο του 2015, τέσσερα χρόνια μετά από τον χρόνο που είχε διατυπωθεί το κατηγορητήριο, μετά από εμπεριστατωμένη έρευνα και με βάση το σύνολο των στοιχείων της δικογραφίας, εξέδωσε απαλλακτικό βούλευμα γιά τις κατηγορίες που είχαν αποδοθεί στον φίλο μου τον Γιάννη τον Ναύαρχο.

Τι είχε συμβεί; Τον Νοέμβριο του 2011 ο εν ενεργεία Υποναύαρχος του Λιμενικού Σώματος είχε κατηγορηθεί γιά, όχι λίγες, κακουργηματικές πράξεις: Εγκληματική οργάνωση, απάτη, πλαστογραφία, παθητική δωροδοκία, παραβίαση Υπηρεσιακού απορρήτου και άλλα. Μεγάλο γεγονός γιά την χώρα, βόμβα μεγατόνων γιά την κοινωνία της Ελευσίνας.

Ομολογώ ότι γιά γκάνγκστερ δεν τον είχα τον Γιάννη. Γιά άλλα ίσως. Γιά καμιά πλάκα εφηβικού επιπέδου μπορεί, αλλά γκάγκστερ ο Γιάννης; Όχι ρε!

Ο Γιάννης είναι ο μόνος από τους φίλους μου γιά τον οποίο δικαιούμαι να λέω ότι είμαστε μαζί όλη μας τη ζωή. Μαζί με την ουσιαστική έννοια, όχι την τυπική. Από τα μέσα της δεκαετίας του πενήντα, πριν περπατήσουμε, τις αυλές μας τις χώριζε ένας χωματόδρομος. Αυτός ο χωματόδρομος που έγινε η αλάνα των πρώτων μας παιχνιδιών, η πόρτα της πρώτης μας εξόδου στην κοινωνία, το εφαλτήριο γιά την είσοδό μας στη ζωή. Γεμάτος απ' τις φωνές των μανάδων μας. Της κυρα-Αγγέλας που μας μοίραζε φρεσκοψημένο ζυμωτό ψωμί και της μάνας μου, της κυρα-Χρυσούλας, που μας κέρναγε θεσσαλικές μπατζίνες. Μπάμπηηηη, Γιάννηηηη...

Στην μπάλλα με ξεπερνούσε, μάλλον όλοι με ξεπερνούσαν στη μπάλλα. Σε άλλα, που ήταν περισσότερο του εσωτερικού κόσμου, ήμουν καλύτερος. Ένα δωματιάκι, στην πίσω αυλή του σπιτιού του, ήταν ο χώρος μας. Εκεί ακούσαμε γιά πρώτη φορά το Abbey Road των Beattles. Εκεί μοιραστήκαμε τις πρώτες σκέψεις γιά το μέλλον. Από 'κει ξεκινούσαν οι εξωτικές περιπλανήσεις που κατέληγαν στα μέρη των φιλενάδων μας με το θρυλικό άσπρο SACKS του μπαμπά του, του κυρ-Σπύρου.

Κάποτε, μοιραία, μεγαλώσαμε, παντρευτήκαμε, ακολουθήσαμε διαφορετικούς δρόμους και αραίωσαν οι επαφές μας. Μία στις τόσες ένα τηλέφωνο, τυχαίες συναντήσεις σε τυπικές κοινωνικές υποχρεώσεις. Τι γίνεσαι, πού είσαι; Είμαι στο Λαύριο, στην Κέρκυρα, στην Πάτρα, στο Αρχηγείο. Πετάω γιά Σιγκαπούρη, γιά Καναδά, γιά Αμερική. Είμαι Αντιπλοίαρχος, Πλοίαρχος, Υποναύαρχος. Ο Γιάννης υπηρετούσε στο Λιμενικό.

Αθώος λοιπόν ο Γιάννης ο Ναύαρχος. Τόσο απλά. Ο δήθεν μεγάλος εγκληματίας αποδείχτηκε θύμα ενός κακοστημένου και κακόβουλου σενάριου. Θα ακολουθήσει η υπηρεσιακή του αποκατάσταση και όλα θα έχουν μπει στη θέση τους.

Απλά πράγματα ρε Γιάννη, αλλά ποιός θα σου επιστρέψει τέσσερα χρόνια από τη ζωή σου;

Ποιός θα σε αποζημιώσει γιά την αμφιβολία, τις λοξές ματιές, τα κρυφά μειδιάματα;

Έχω ένα φίλο, τον λένε Γιάννη και τώρα που αποδίδεται αθώος και άσπιλος στην κοινωνία, δεν υπάρχει το SACKS να πάμε καμιά βόλτα.