Μεγάλη έκπληξη θεωρήθηκε η απομάκρυνση του Νίκου Φίλη από το Υπουργείο Παιδείας. Γιατί; Κατά τη γνώμη μου ήταν επιβεβλημένη. Συμπαθέστατος, οραματιστής και επιτυχημένος, όπως λέγεται, ο Φίλης αλλά... Αλλά έθεσε χωρίς λόγο, εντελώς άκαιρα και χωρίς καμία προετοιμασία μεγάλα ή και μικρά ζητήματα τα οποία κανείς δεν ήταν έτοιμος να ανοίξει. Ούτε ο ίδιος ούτε η κυβέρνηση ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η κοινωνία. Τι να πείς γιά την ξαφνική έμπνευση να τοποθετηθεί στο ζήτημα της γενοκτονίας ή εθνοκάθαρσης των Ποντίων; Κατάλαβε κανείς γιά ποιό λόγο έγινε; Σίγουρα αναγκαίος ο χωρισμός κράτους-εκκλησίας και πολύ ωραία ακούγεται στα αυτιά των αριστερών αλλά, πιστεύει κανείς ότι μιά κυβέρνηση συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ μπορεί να την προωθήσει; Μήπως έχει δημιουργηθεί κανένα τεράστιο κίνημα από τα κάτω που πιέζει γιά άμεσες ενέργειες; Δεν είναι απολύτως αντιδημοκρατικό να μην υπολογίζεις τα προβλήματα που δημιουργείς στον κυβερνητικό σου εταίρο αφού θα ήταν, ουσιαστικά, πολιτική αυτοχειρία γιά τον Καμμένο η αποδοχή οποιασδήποτε ενέργειας που θα τον αποξένωνε από τους ψηφοφόρους του; Και, αποδεικνύεται τελικά ότι ήταν τόσο άστοχες οι κινήσεις του Φίλη από το γεγονός ότι υποχρέωσαν και τον ίδιο αλλά και τον Τσίπρα να πέσουν στα γόνατα δίνοντας εξηγήσεις στους παπάδες. Μιά κανονικότατη ήττα που θα επηρεάζει αρνητικά γιά καιρό την πολιτική ζωή και την κοινωνία, χωρίς κανένα λόγο.
Αντιθέτως, δεν προκάλεσε καμία έκπληξη η αναβάθμιση του Νίκου Παππά. Κατά τη γνώμη μου η πιό εσφαλμένη κίνηση του ανασχηματισμού. (Ανεξήγητη φαίνεται και η απομάκρυνση του Τρύφωνα Αλεξιάδη αλλά πιθανόν κάτι να μην γνωρίζουμε). Ο Παππάς λοιπόν είχε ένα εύκολο ζήτημα να διαχειριστεί, το τηλεοπτικό τοπίο. Είχε όλη την κοινωνία μαζί του. Δεν είχε κανένα πρόβλημα από τον κυβερνητικό σύμμαχο. Είχε απέναντί του μόνο τους καναλάρχες και τους πολιτικούς εκφραστές τους. Μπορούσε να γίνει ήρωας και να εκθέσει ανεπανόρθωτα την πολιτική και οικονομική διαπλοκή. Αλλά τα έκανε όλα λάθος και ανάποδα. Με έπαρση, αυταρέσκεια και τυχοδιωκτισμό. Σταδιακά έχασε την στήριξη της κοινωνίας. Γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να απαντήσει πειστικά στο ερώτημα “γιατί μόνο τέσσερα κανάλια;”. Από τη στιγμή που αδειοδοτείς με όρους αγοράς, να αφήσεις την αγορά να αποφασίσει και όποιος αντέξει. Δεν είναι λογικό; Αμέσως μετά ερχόταν η ώρα που θα προέκυπτε και το δεύτερο θέμα: Ποιός θα αναλάμβανε την ευθύνη να ρίξει “μαύρο” στα μη αδειοδοτημένα κανάλια; Όλα αυτά μάλιστα γίνονται με την ελάχιστη νομική προετοιμασία και γι' αυτό καταπίπτουν στα, αρμόδια να κρίνουν είτε μας αρέσει είτε όχι, όργανα. Γιατί, όπως σκέφτηκε η Κυβέρνηση να πάρει τη γνώμη του ΣτΕ πριν αλλάξει την δομή του Υπουργικού Συμβουλίου, δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο πριν παρακάμψει το ΕΣΡ; Αποτέλεσμα αυτού του απολύτως ανεπαρκούς χειρισμού η ταπεινωτική ήττα της Κυβέρνησης και η απόσυρση όλων των αιχμηρών σημείων του Νόμου κάτω από την πίεση όλης της αντιπολίτευσης. (Ας είναι καλά ο Βούτσης που διέσωσε ό,τι μπορούσε να διασωθεί). Ενδεχομένως μάλιστα να βρισκόμαστε, τώρα, σε χειρότερο σημείο από πριν. Με Πρόεδρο του ΕΣΡ που έχει προταθεί από την ΝΔ και με σύνθεση που σαφώς δεν αντιστοιχεί στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. Διαφαίνεται ο κίνδυνος το στραπάτσο να προσλάβει διαστάσεις ήττας στρατηγικού χαρακτήρα όπου οι “νταβατζήδες” θα την βγάλουν και πάλι καθαρή. Παραμένω, λοιπόν, απορημένος βλέποντας ότι ο Παππάς όχι μόνο δεν είχε την τύχη του συμπαθούς Νίκου Φίλη αλλά αναβαθμίστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου