Μαλάκας κωλοέλληνας.

Ζω σε μιά πληθυσμιακά μεσαία, μάλλον, πόλη, γιά τα δεδομένα της Αττικής. Δεν έχει σημασία το όνομά της αφού ό,τι εξιστορώ αφορά ένα κοινωνικό φαινόμενο και όχι μιά τοπική ιδιαιτερότητα.

Ζω σε μιά από τις πιό καινούργιες συνοικίες της πόλης αυτής. Την δεκαετία του '60 ήταν ακόμα περιβόλια. Τώρα είναι το διοικητικό κέντρο. Σε ακτίνα δύο τετραγώνων από το σπίτι μου (πολυκατοικία) βρίσκεις: Εφορία, Αστυνομία, ΟΑΕΔ, ΟΑΕΕ, Διεύθυνση Πρόνοιας, Υποθηκοφυλακείο, ΤΕΑΔΥ... και ό,τι ξεχνάω.

Λειτουργεί ένα νέο μεγάλο ξενοδοχείο, δύο σουπερ-μάρκετ, άπειρα λογιστικά γραφεία, φούρνοι, σουβλατζίδικα, καφενεία. Είναι η συνοικία στην οποία χτίστηκαν οι τελευταίες πενταόροφες πολυκατοικίες, πριν η σημερινή ηγεσία της πόλης μειώσει (μπράβο της) τους συντελεστές δόμησης και τα ύψη των νέων κτιρίων.

Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, οτι, από τύχη, δεν έχουμε ακόμα κλάψει νεκρό στην προσπάθεια αναζήτησης θέσης στάθμευσης.

Έρευνα του Πολυτεχνείου έχει διαπιστώσει οτι από την κεντρική οδό της συνοικίας αυτής, που δεν έχει σημασία πως λέγεται αλλά ας την πούμε “Δήμητρος”, γίνονται 10.000 διελεύσεις ημερησίως. Δηλαδή στατιστικά, δύο στα τρία οχήματα της πόλης θα κάνουν έστω και ένα πέρασμα από αυτή την οδό στην διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου.

Η οδός που κατοικώ (κάθετη στην Δήμητρος), που δεν έχει σημασία πως λέγεται αλλά ας την πούμε “Ρήγα Φεραίου”, είναι ένας μικρός δρόμος που, επειδή στην αρχή και στο τέλος του είναι πεζόδρομος, το διαθέσιμο γιά οχήματα μήκος του είναι, μόλις, δύο τετράγωνα (200-250 μέτρα). Εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας οτι, λόγω της θέσης του, ο μικρός αυτός δρόμος έχει γίνει πεδίο ηρωϊκών μαχών γιά μιά θέση στάθμευσης. Πεδίο εφαρμοσμένης έρευνας γιά το που μπορεί να παρκάρει ο νεοέλληνας. Μόνο κρεμασμένα από τα δένδρα δεν είδαμε τα πολυαγαπημένα ΙΧ των συμπολιτών μου. Δεν μιλάμε γιά πεζοδρόμια, εισόδους και εξόδους, στροφές και γωνίες, κάθετα οριζόντια και πλάγια. Αρκεί να είναι εκεί, σε μηδενική απόσταση από τον προορισμό του. Προορισμό τον οποίο, κάποιος, θα μπορούσε να προσεγγίσει και με τα πόδια αφού η πόλη μου δεν έχει και καμία τεράστια έκταση. Συνεχές φαινόμενο να συναντιούνται δύο αυτοκίνητα “μούρη με μούρη” και να είναι υποχρεωμένος ο ένας από τους δύο να κάνει ένα τετράγωνο όπισθεν.

Γιά τους κατοίκους της Ρήγα Φεραίου, η στάθμευση κοντά στο σπίτι μας ήταν αδύνατη.

Λέω ήταν γιατί μιά πολύ ωραία ημέρα ο Δήμος αποφάσισε να την μονοδρομήσει.

Και άλλαξε η ζωή μας. Ένα μικρό θαυματάκι που σε βάζει σε μιά άλλη ποιότητα ζωής. Η είσοδος από την Δήμητρος απαγορεύεται και η Ρήγα Φεραίου έχει μετατραπεί σε ένα μικρό συνοικιακό δρομάκι που χρησιμοποιείται κυρίως από τους κατοίκους της. Έχεις πάρα πολλές πιθανότητες να παρκάρεις μπροστά στο σπίτι σου ή, το πολύ σε απόσταση μέχρι 50 μέτρα. Το πολύβουο κονβόι περνάει δίπλα χωρίς να ενοχλεί.

Αλλά! Πολύ ωραίο γιά να είναι αληθινό. Γιατί...

Γιά να λειτουργήσει αυτή η νέα ισορροπία χρειάζεται μόνο μία μικρή αλλαγή στις συνήθειες των γειτόνων μου. Πρέπει να μάθουν να “μπαίνουν” στην Ρήγα Φεραίου από το τέλος της και όχι από την Δήμητρος. Αντίθετα από ότι (συνήθως) έκαναν μέχρι τώρα.

Και όλοι άλλαξαν τις συνήθειές τους αμέσως.

Όχι βέβαια.

Αρκετοί διατηρούν σταθερά την παληά τους διαδρομή. Απολαμβάνουν, βέβαια, το γεγονός οτι βρίσκουν θέση μπροστά στην πόρτα τους, πράγμα που οφείλεται στην μονοδρόμηση, αλλά, ταυτόχρονα, δεν τηρούν την μονοδρόμηση.

Και, βέβαια, σταδιακά αλλά με βεβαιότητα, καταργούνται τα θετικά της ρύθμισης γιατί οι “ανάποδοι” αντί να μειώνονται, αυξάνονται.

Τον ξέρετε καλά αυτόν τον τύπο. Είναι αυτός που όταν καθαρίζει το ΙΧ του πετάει τα σκουπίδια του στον δρόμο. Κορνάρει οποιαδήποτε στιγμή την ημέρας και της νύχτας γιά να ενημερώσει οτι υπάρχει. Απολαμβάνει τους θορύβους που ονομάζει μουσική σε ένταση διακοσίων χιλιάδων ντεσιμπέλ.

Τον ξέρετε καλά αυτόν τον τύπο. Είναι αυτός με την αξιολύπητη οικογενειακή ζωή και την ανύπαρκτη κοινωνική. Αυτός που μόνο μέσω της ενοχλητικής προβολής του ασήμαντου “εγώ” του νομίζει οτι αντισταθμίζει την ανυπαρξία οποιασδήποτε προσωπικότητας.

Τον ξέρετε καλά αυτόν τον τύπο. Δεν συμμετέχει σε καμία μορφή κοινωνικής προσπάθειας γιατί “αυτός ξέρει”. Στην δουλειά είναι το καλό παιδί των αφεντικών του, έχει φιλήσει όλες τις κατουρημένες ποδιές του συστήματος και η αγαπημένη του φράση είναι “έχω μέσον”.

Τον ξέρετε καλά αυτόν τον τύπο. Στην τουρκοκρατία ήταν ραγιάς, στην κατοχή κουκουλοφόρος, στην χούντα ρουφιάνος της ασφάλειας. Δεύτερη αγαπημένη του έκφραση είναι το “να βολευτούμε”.

Θρασύς και άξεστος.

Τον ξέρετε καλά αυτόν τον τύπο. Είναι το καταπιεσμένο ανθρωπάκι της διπλανής πόρτας που ακολουθεί υποταγμένος όλους τους “μονόδρομους” που άλλοι έχουν καθορίσει γιά την ζωή του και νοιώθει οτι είναι “κάποιος” όταν μπεί ανάποδα στον μονόδρομο της γειτονιάς του.

Έχει όνομα και επίθετο αυτός ο τύπος: Μαλάκας Κωλοέλληνας.